Is het goed of fout om de waarheid te zeggen?

Goed en slecht zijn individuele beoordelingen van de realiteit. De waarheid of de realiteit is niet goed of slecht. De waarheid of de realiteit is zoals ze is, en dat is niet goed of slecht.

Goed en slecht bestaan niet in de realiteit. Het zijn dus gedachten die worden gecreëerd in ons brein en door ons brein.

Elk individu leeft in zijn waarheid (het eigen gelijk) waarvan hij gelooft dat dit de waarheid (het gelijk of het goede) is. Dus welke waarheid ga je vertellen?

Je moet beseffen dat wat jijzelf bedoelt als "de waarheid" niet de waarheid is, maar "de eigen waarheid" is. Want als je dit niet beseft, ontstaat er een conflictsituatie. Het is dus conflictueus om “de waarheid” te zeggen, als je de eigen waarheid als de waarheid beschouwd, omdat je dan ook geen respect kunt vertonen voor de eigen waarheid van de anderen.

De eigen waarheid is niet meer dan een mening. En elk individu creëert een eigen waarheid of een mening. En meningen verschillen. Een mening is namelijk niet de realiteit, maar een beoordeling van de realiteit. Het is een gedachte. Een gedachte wordt gecreëerd in het brein en door het brein en een gedachte is geen realiteit.

Dat elk individu een eigen mening creëert, is geen probleem. Het probleem is dat je denkt en gelooft dat de eigen mening (het eigen gelijk) het gelijk is. Dit is niet zo. Maar omdat je dit gelooft, geloof je ook dat de eigen mening (het eigen gelijk) goed is, waardoor de mening van de andere automatisch als slecht wordt beoordeeld. Maar door te geloven dat de eigen mening goed is, wordt dan de eigen mening ook de realiteit?

Wij creëren uiteindelijk "conflicten" en "leed" omdat wij denken en geloven dat de eigen mening (het eigen gelijk), het gelijk is… De waarheid (het gelijk) ligt in het besef dat het eigen gelijk niet de waarheid is. Maar dit is blijkbaar niet zo duidelijk omdat ons brein kent het verschil niet meer tussen een gedachte (de eigen waarheid, het eigen gelijk) en de realiteit (de waarheid, het gelijk).

Denk hier eens over na: "Als goed en slecht niet bestaan in de realiteit, dan creëren wijzelf het slechte door te geloven in het goede".

De gedachte van het kwade ontstaat door het geloven in de gedachte van het goede.

Het kwade bestaat namelijk niet in de realiteit. Het is een gedachte en een gedachte is geen realiteit. Het kwade ontstaat omdat je gelooft dat het goede bestaat. Het goede bestaat niet, het is een gedachte. Dus door te geloven in het goede, creëer je het kwade.

Is het dan geen goed nieuws dat we het kwade kunnen elimineren door niet meer te geloven in het "goede"?

Maar door de eigenschap van "het geloven" kent ons brein het verschil niet meer tussen een gedachte en de realiteit. Geloven is een eigenschap van het brein om een gedachte als "waar" te beschouwen, waardoor voor het brein de gedachte “als ware het de realiteit” wordt beschouwd. Maar een gedachte wordt geen realiteit door deze te geloven. Maar voor ons brein is de gedachte de realiteit geworden door deze te geloven; ons brein heeft op deze manier een eigen realiteit gecreëerd. Elk individu creëert dus een eigen realiteit, waarvan het gelooft dat het de realiteit is. Of het brein kent het verschil niet meer tussen een gedachte en de realiteit.

Goed en kwaad zijn imaginaire begrippen. Het zijn gedachten waarvan wij geloven dat ze bestaan, waardoor deze gedachten ons handelen kunnen aansturen.

En wat denk je? Laten deze imaginaire begrippen ons goed of slecht handelen?